Πριν από κάποια χρόνια βρέθηκα να διαβάζω ένα άρθρο για τη διαφορά ανάμεσα στην δεξιότητα και το χάρισμα. Πρόκειται για δυναμικές μέσα μας που τις συγχέουμε πολύ εύκολα. Το κείμενο χρησιμοποιούσε ως παράδειγμα ένα γιατρό χειρουργό ο οποίος σε ένα τροχαίο ατύχημα έχασε το δεξί του χέρι και ως εκ τούτου ήταν πολύ συγκλονισμένος από την ιδέα ότι δε θα μπορούσε να χειρουργήσει ποτέ ξανά. Δε θα ήταν πια ικανός να συνεχίσει να συνεισφέρει στην υγεία των ανθρώπων με τόσο σημαντικό και ουσιαστικό τρόπο, όσο οι χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούσε έως τότε: συνέχεε τη δεξιότητα (χειρουργική) με το χάρισμα (ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στην προσφορά για την υγεία των συνανθρώπων του). Για να μην αφήσουμε το παράδειγμα εδώ, αξίζει να πούμε ότι όταν ο συγκεκριμένος γιατρός αντιλήφθηκε – με τη βοήθεια ενός Coach – ότι αυτό που έχασε ήταν η δεξιότητα και όχι το χάρισμα, τότε όχι μόνο φωτίστηκε η ψυχή του, αλλά οραματίστηκε και τελικά ίδρυσε μια κλινική, επιλέγοντας κορυφαίους χειρουργούς του είδους τους και έτσι μπόρεσε να προσφέρει πολλαπλάσιο ευεργετικό έργο στο χώρο της υγείας από αυτό που θα είχε προσφέρει αν συνέχιζε – όπως συνήθιζε πριν από το «ατύχημα» – εξασκώντας συνεχώς τη δεξιότητά του ως χειρουργός.

Άρχισα τότε να διερωτώμαι: τι θα είχε γίνει αν δεν είχε συμβεί αυτό το «ατύχημα» στην ζωή του γιατρού; Θα είχε καταφέρει ποτέ να δει το όραμά του και να πολλαπλασιάσει το έργο του στον τομέα που τον ενδιέφερε; Το σημαντικότερο: θα είχε βρεθεί ποτέ ο γιατρός στην ευάλωτη θέση που τον έκανε να είναι ανοιχτός να ακούσει κάποιον άλλον άνθρωπο, που θα τον βοηθούσε να δει ένα μεγαλύτερο όραμα για τη ζωή του από την εξάσκηση της δεξιότητάς του; Εφόσον δεν είναι εύλογο να ευχηθούμε σε κάποιον να έχει και εκείνος ένα ατύχημα (ή άλλου είδους σοκ) για να μπορέσει να αποκτήσει μια άλλη οπτική για τη ζωή του, είναι ποτέ δυνατόν για κάποιον να υπερβεί τη ρουτίνα του και την ιδέα που έχει σχηματίσει για τον εαυτό του και να βρεθεί στη θέση εκείνη απ’ όπου θα δει τη μεγάλη εικόνα της ζωής του, ξεκινώντας από τη θέση της άνεσης και της ασφάλειας; Θα μπορούσα άραγε να διακρίνω το δικό μου χάρισμα στα «καλά καθούμενα»;

Αντιλήφθηκα αμέσως ότι τα δικά μου «καθούμενα» δεν ήταν καθόλου καλά τότε: ήταν το έτος 2010 και η οικονομική κρίση είχε παγώσει εντελώς τη λειτουργία των πελατών μου. Με λίγα λόγια, ως Μηχανικός Αυτοματισμού είχα μείνει ουσιαστικά άνεργος, χωρίς να έχω καμία ιδέα για πόσο ακόμα… Σκέφθηκα για λίγο ότι ήμουν τυχερός που το δικό μου ατύχημα δεν είχε να κάνει με την υγεία (όπως στην περίπτωση του γιατρού) αλλά έσφαλα: δε γνώριζα ότι υπήρχε η περίπτωση να έχει κάποιος οργανικές παθήσεις με ψυχικές ρίζες και έτσι δεν ήμουν σε θέση να αναγνωρίσω ότι τα προβλήματά μου στα δόντια, στα μάτια, στην ακοή, στην επιδερμίδα και στους δείκτες των αιματολογικών εξετάσεών μου προέρχονταν όλα από το υπερβολικό στρες! Άλλωστε το έντονο στρες είχε γίνει τρόπος ζωής μου για τα προηγούμενα 10 έτη και έτσι το είχα εντάξει στη σφαίρα του φυσιολογικού. Θεωρούσα φυσιολογικό λοιπόν να τρέχω από γιατρό σε γιατρό για όλα αυτά τα προβλήματα υγείας, χωρίς να έχω επίγνωση του ότι το στρες μου είχε ανέβει σε πρωτόγνωρα επίπεδα λόγω της απειλητικής κατάστασης για το βιοπορισμό μου. Άλλωστε, σε καμία περίπτωση τότε δε θα συνέδεα το στρες μου με τις οργανικές μου παθήσεις, συνεπώς ένιωθα βολικά να το διατηρώ.

Παρόλη την ανησυχία που επικρατούσε εκείνες τις κρίσιμες μέρες, αποφάσισα να εκμεταλλευθώ δημιουργικά το μόνο καλό που περιείχαν: το χρόνο. Τόσο χρόνο για σκέψη δεν είχα ποτέ ξανά στην προηγούμενη δεκαετία. Μπήκα λοιπόν στον πειρασμό να ανατρέξω σε όλο το έως τότε παρελθόν μου, να ανακαλύψω για ποιο λόγο είχα επενδύσει τόσο χρόνο και ενέργεια στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων μου (σε τόσο υψηλό επίπεδο σε ό,τι αφορά τις υπηρεσίες μου στην βιομηχανία) και αν μέσα σε αυτές μπορώ να αναγνωρίσω το δικό μου χάρισμα, αφού δείχνει να κρύβεται καλύτερα συγκριτικά με την περίπτωση του χειρουργού. Πίστεψα ότι αυτή η εσωτερική αναζήτηση θα κατέληγε σε κάτι εκπληκτικό, που θα άλλαζε την νοοτροπία μου για τη ζωή και την ίδια τη ζωή μου για πάντα! Ξεκίνησα αμέσως!

Θυμήθηκα ότι κατά την παιδική μου ηλικία ερχόμουν πολύ συχνά σε επαφή με εργαλεία και μηχανήματα, λόγω της βιοτεχνίας του πατέρα μου. Όσο καλύτερα αποτελέσματα έφερνα με τη χρήση αυτών και όσο περισσότερο βελτίωνα τις τεχνικές μου, τόσο περισσότερο ανέπτυσσα την πεποίθηση ότι είμαι οι δεξιότητές μου, δηλαδή ότι είμαι ένας άνθρωπος με «τεχνικό μυαλό». Σε ηλικία 15 ετών ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή. Λίγο πριν ενηλικιωθώ είχα προσληφθεί σε Computer Shop στο κέντρο της Αθήνας. Δεν εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι επέλεξα να εργαστώ στο τεχνικό τμήμα (παραβλέποντας κάθε άλλη προοπτική λόγω της πεποίθησής μου για εμένα) και συναρμολογούσα ηλεκτρονικούς υπολογιστές σύμφωνα με την εκάστοτε παραγγελία. Εκείνα τα χρόνια (1990 – 1992) η εργασία αυτή απαιτούσε υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας και αυτό με προκαλούσε: έδωσα όλο το χρόνο και την ενέργειά μου στο να γίνω όσο καλύτερος μπορούσα, δηλαδή είχα εστιάσει για άλλη μια φορά ακόμη στις δεξιότητές μου. Θυμήθηκα όμως, ότι το υψηλότερο επίπεδο εκπλήρωσης δεν προερχόταν από την τεχνική προετοιμασία του εξοπλισμού, αλλά από την επίδειξη της λειτουργίας και των δυνατοτήτων του στον αγοραστή. Τότε ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ανακάλυψα ότι έχω αυτό που αναφέρουν ως «μεταδοτικότητα». Παρόλο που πρόκειται για άλλη μια δεξιότητα, τα λόγια των ευχαριστιών των εκπαιδευόμενων προς το πρόσωπό μου εκπλήρωναν κάτι βαθύ μέσα μου, πέραν από κάθε τι επιφανειακό και πραγματικό. Βίωσα την ίδια εκπλήρωση κατ’ επανάληψη όταν σε ηλικία 19 ετών έκανα μαθήματα σε επαγγελματίες για το λειτουργικό σύστημα των υπολογιστών και για τη χρήση λογισμικού, κάνοντας έτσι την επαγγελματική τους ζωή πολύ πιο άνετη και φέρνοντάς τους σε επαφή με μια πρωτόγνωρη – για τότε – τεχνολογία. Αυτό που επιδίωκα ήταν να βλέπω το χαμόγελο της ικανοποίησης και του ενθουσιασμού στο πρόσωπό τους. Ο σεβασμός τους προς το πρόσωπό μου για την ουσιαστική προσφορά μου στην επαγγελματική τους καθημερινότητα αποτελούσε την ουσιαστική αμοιβή μου, πέραν από την οικονομική απολαβή.

Σκέφτηκα, ότι αν αυτό το κίνητρο σχετιζόταν με το χάρισμά μου, τότε θα μπορούσα να το αναγνωρίσω και σε άλλες εκφάνσεις του. Θυμήθηκα ότι κατά τα πρώτα χρόνια της νεότητάς μου, όλοι οι φίλοι μου και όλες οι φίλες μου αναζητούσαν να συζητήσουν μαζί μου όταν είχαν κάτι στο μυαλό τους που τους δυσκόλευε να το δουν από μια ωφέλιμη οπτική για εκείνους. Πάντα με εμπιστεύονταν, μου έλεγαν πράγματα για τη ζωή τους που δύσκολα τα λέει κάποιος σε κάποιον άλλον, μου ανοίγονταν σε μεγάλο βαθμό, έτσι ώστε να με βοηθήσουν να τους βοηθήσω. Εκείνοι ήταν σίγουροι ότι θα τα καταφέρω, ήξεραν πολύ καλά σε ποιον απευθύνονταν. Εγώ όμως ήμουν εγκλωβισμένος στην πεποίθησή μου ότι είμαι «τεχνικό μυαλό» και αδυνατούσα να δω καθαρά το χάρισμά μου, αυτό που μου προσέφερε την τεράστια εκπλήρωση να είμαι ένας άνθρωπος που βοήθησε έναν άλλον, όταν το σκεπτικό τους είχε κλονιστεί. Βλέπεις, είχα «προγραμματιστεί» από μικρός να αντλώ επιβεβαίωση και σημαντικότητα μέσω των τεχνικών μου δεξιοτήτων, παραβλέποντας την τόσο μεγάλη αξία του να είναι κάποιος ένας πολύ καλός ακροατής για τους άλλους ανθρώπους, μία αξία που όλοι μου έδειχναν ότι τη λαμβάνουν από εμένα.

Επιμένοντας να παραβλέπω για εμένα αυτά που όλοι οι άλλοι αναγνώριζαν σε εμένα, συνέχισα να βελτιώνω την τεχνογνωσία μου σπουδάζοντας Μηχανικός Αυτοματισμού. Επαγγελματικά εξειδικεύτηκα στον τομέα ελέγχου κίνησης CNC (Computer Numerical Control) και έγινα ξακουστός στην Ελλάδα, αλλά και πέραν από αυτήν… Δηλαδή, σύμφωνα πάντα με τις πεποιθήσεις μου για εμένα και μακριά από τη βαθύτερη αλήθεια, επέλεξα να ασχολούμαι τις περισσότερες ώρες του 24ώρου μου με άψυχα συστήματα, μόνο και μόνο διότι μέσω αυτών κατάφερνα εκπληκτικά πράγματα. Κι όμως, παρόλο το υψηλό επίπεδο των δεξιοτήτων μου στον αυτοματισμό, η διαδικασία που με εκπλήρωνε ήταν (και πάλι) αυτή της εκπαίδευσης του προσωπικού. Δεν είχε να κάνει με το περιεχόμενο της ύλης της εκπαίδευσης, αλλά ήταν τότε που ένιωθα ότι ήμουν ο άνθρωπος κλειδί για έναν απλό υπάλληλο χειριστή ώστε να αναπτυχθεί, να ξεπεράσει γνωστικές προκλήσεις της νέας τεχνολογίας και όχι μόνο να διατηρήσει τη θέση του στην επιχείρηση (η οποία κινδύνευε να ξεπεραστεί από τη νέα τεχνολογία) αλλά να γνωρίσει και ο ίδιος τη δυναμική του ως άνθρωπος και να οραματιστεί ένα καλύτερο πεπρωμένο για εκείνον που ο ίδιος θα σχεδιάσει. Το 2001 έγραψα ένα βιβλίο για να βοηθήσω ακριβώς εκείνους τους ανθρώπους που τους απειλούσε η είσοδος της νέας συγκεκριμένης τεχνολογίας στο εργασιακό περιβάλλον τους, απλοποιώντας τα απαιτούμενα μαθηματικά, τη γεωμετρία και τον παραμετρικό προγραμματισμό γεωμετρικού κώδικα σε μεγάλο βαθμό, ώστε να γίνουν προσιτά σε εκείνους και εφαρμόσιμα στο νέο τους καθήκον. Οι άνθρωποι από ευγνωμοσύνη άρχισαν να με αποκαλούν «δάσκαλε» και παρόλο που τα λόγια τους μου προσέφεραν την υψηλότερη εκπλήρωση, η πεποίθησή μου για εμένα ως «μηχανικός» μου προκαλούσε συστολή όταν τα άκουγα, αλλά και μια απροσδιόριστη ντροπή. Είναι απίστευτο, τελικά, το τι μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον άνθρωπο μια πεποίθησή του για τον εαυτό του: όλοι οι άλλοι γύρω του βλέπουν καθαρά το ποιος πραγματικά είναι, εκτός από εκείνον! Απλώς αρνούμαι! Δεν ταιριάζουν όλα αυτά μαζί, μου προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα, προβληματισμό ή στρες και έτσι επιλέγω το γνώριμο, το οικείο, το διαχειρίσιμο, αυτό που έμαθα από μικρός, ώστε να επιστρέψω στην ηρεμία μου, στη λεγόμενη «ζώνη άνεσης». Αρνούμαι να δω οτιδήποτε άλλο για 35 χρόνια! Το αποτύπωμα της αυθόρμητης προσωπικότητάς μου αρχικά στις προσωπικές μου σχέσεις και αργότερα στη διαχείριση ανθρώπινων πόρων είναι εντονότερο από αυτό του μηχανικού, όμως εγώ επιμένω να συστήνομαι σε οποιονδήποτε συναντάω ως Μηχανικός Αυτοματισμού. Οδηγούσα λοιπόν τη ζωή μου σύμφωνα με την εγκαθιδρυμένη πεποίθησή μου για εμένα και όχι σύμφωνα με την εσωτερική μου αλήθεια. Αν ήμουν ο μόνος σε τούτον τον κόσμο που άλλα είναι αυτά που αγαπάει και άλλα καταφέρνει (ίσως και εκπληκτικά) να κάνει, τότε ο κόσμος θα ήταν γεμάτος από μοναδικά δημιουργήματα ως αποτέλεσμα της αυθόρμητης και αυθεντικής δράσης του καθενός ανθρώπου. Όμως όλοι μας γνωρίζουμε μέσα μας την πραγματικότητα των καιρών μας.

Είμαστε ξανά στο 2010 και οι μέρες είναι κρίσιμες για πολλούς, αλλά και για εμένα. Το ένστικτο της επιβίωσης με έχει αγριέψει, κάτι πρέπει να κάνω αμέσως, κάτι που δε θα με φέρει ξανά στην ίδια θέση, κάτι διαφορετικό. Αποφασίζω να χρησιμοποιήσω την τεχνογνωσία μου ώστε να έχω μία βάση, αλλά αυτή τη φορά για κάτι για το οποίο δεν είχα καμία δεξιότητα και πάντοτε «προέβλεπα» ότι ποτέ δε θα το κάνω στη ζωή μου: να αποκτήσω αντιπροσωπία κατασκευαστικού οίκου και να αναπτύξω πωλήσεις! Το ρίσκο ήταν πολύ μεγάλο, ειδικά στην εποχή που όλοι έκαναν βήματα προς τα πίσω και που ο καθένας θα σκεφτόταν να κάνει κάτι που του ήταν οικείο, ώστε να έχει άμεση απόδοση. Η ανάγκη μου όμως να αλλάξω οπτική στη ζωή μου και μέσω αυτής να αλλάξω πεποιθήσεις για εμένα, ήταν μεγαλύτερη από το φόβο της αποτυχίας. Αφού δεν είχα γνώσεις για να βασίσω την απόφασή μου, κατά πάσα πιθανότητα βασίστηκα στο χάρισμά μου (για πρώτη φορά), σε αυτό που είμαι και όχι σε αυτό που ξέρω να κάνω. Άρχισα να κολυμπάω σε άγνωστα νερά: Branding, Digital Marketing, Imaging, Social media, … Το σκάφος ήταν δανικό, έπρεπε κάποτε να το ξεχρεώσω, είχα γίνει ο άνθρωπος για όλα τα πόστα, το ρίσκο ήταν υψηλό και ο φόβος δεν έλειπε ούτε στιγμή από τον πρώτο καιρό. Κι όμως, όλα γίνονταν πολύ ωραία και αποδοτικά, η ανάπτυξη ήταν ταχύτατη και τότε κατάλαβα ότι ο καθένας μας είναι ικανός να αποκτήσει οποιαδήποτε δεξιότητα όταν εκπαιδευτεί κατάλληλα και όταν εξασκηθεί αρκετά. Άρα, η δεξιότητες κάποιου δεν είναι αυτές που τον ταυτοποιούν. Έφερνα επιτυχία σε κάτι που δεν είχα ξανακάνει ποτέ, όλα μπροστά μου ήταν αμφίβολα και το μόνο σταθερό ήταν το ισχυρό μου κίνητρο να θέλω να προσφέρω σε όλους όσους ήταν τότε φοβισμένοι (όπως και εγώ άλλωστε) ένα σενάριο δημιουργίας, μια πρόταση για μια νέα αρχή. Βίωσα αυτό που λέγεται, ότι η επιτυχία βρίσκεται πίσω από αυτό που φοβάσαι πιο πολύ: για να αλλάξω έπρεπε πρώτα να χρησιμοποιήσω τους δικούς μου φόβους με δημιουργικό τρόπο.

Όταν οι πρώτοι μου πελάτες μου δήλωσαν ότι συνεργάστηκαν μαζί μου – και όχι με κάποιον άλλον στον ανταγωνισμό του τομέα – όχι λόγω των δελεαστικών τιμών μου, όχι λόγω του τέλειου προϊόντος, αλλά  διότι τους ενέπνευσα την εμπιστοσύνη ότι θα τους στηρίξω στα πρώτα τους βήματα και έτσι θα ξεπερνούσαν άνετα τις δυσκολίες και το φόβο που προκαλεί το άγνωστο, τότε αντιλήφθηκα μια μεγάλη αλήθεια για εμένα: οτιδήποτε κι αν κάνω τελικά (δεξιότητα), από τα πρώτα χρόνια της νεότητάς μου έως τώρα, το χρησιμοποιώ ως μέσο για να προσφέρω αξία στη ζωή των άλλων (χάρισμα). Όποιες κι αν είναι οι δεξιότητές μου, τις αναπτύσσω και τις εξελίσσω ώστε να προσφέρω – με τον καλύτερο δυνατό τρόπο – αξία στη ζωή των ανθρώπων που γνωρίζω. Αυτό, λοιπόν, είναι το χάρισμά μου και αποτελεί το βαθύτερο λόγο για το οτιδήποτε μαθαίνω και για το οτιδήποτε κάνω: να νοιάζομαι να βοηθήσω τους άλλους ανθρώπους να δουν μέσα τους την καλύτερη έκδοση του εαυτού τους, εμπιστευόμενοι κάποιον για τις ειλικρινείς του προθέσεις να τους βοηθήσει. Να τους παρακινώ να χρησιμοποιήσουν δημιουργικά τους φόβους τους και να απαλλαχθούν από τις περιοριστικές πεποιθήσεις για τον εαυτό τους, για να κάνουν τα επόμενα βήματα της ζωής τους με αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Όποια κι αν ήταν η σχέση μου με κάποιον, όποια κι αν ήταν η επαγγελματική συμφωνία, όποια κι αν ήταν η κατάσταση της ζωής, αυτή η κινητήριος δύναμη, το χάρισμά μου, δεν έπαυε ποτέ να καθορίζει τη συμπεριφορά μου, ακόμη κι αν εγώ λειτουργούσα με την ταυτότητα που μου ήταν γνώριμη από το παρελθόν μου.

Αναγνωρίζοντας πια το χάρισμά μου, είχα απαλλαχθεί πια από τον περιορισμό να πιστεύω ότι είμαι αυτό που καταφέρνω να κάνω και είχα δει πλέον καθαρά ποιος είμαι και ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου. Το στρες μου γνώρισε για πρώτη φορά τα χαμηλότερα επίπεδά του, διότι όσο ταυτιζόμουν με αυτό που μπορώ να κάνω, τόσο παρέμενα απογοητευμένος από την προσδοκία του «πιο πολύ» ή του «πιο καλά» που δεν είχα κατορθώσει ακόμη. Όμως η ταύτιση με το ποιος είμαι, δεν εμπεριέχει αυτόν τον διαρκή ανταγωνισμό. Έτσι, το στρες μειώθηκε δραματικά και ως δια μαγείας κάθε πάθηση που αυτό δημιουργούσε και συντηρούσε εξαφανίστηκε. Χωρίς καμιά ειδική θεραπεία, όλα τα οργανικά προβλήματα που ανέφερα πιο πάνω υποχώρησαν και εξαφανίστηκαν!

Θυμήθηκα ότι όλα είχαν ξεκινήσει από εκείνο το άρθρο με το γιατρό και τον Coach και αντιλήφθηκα πόσο σπουδαίος ήταν ο ρόλος του Coach στη ζωή του γιατρού (ίσως σπουδαιότερος από το ίδιο το ατύχημα του γιατρού) που τον βοήθησε να διαχωρίσει το χάρισμά του από τις δεξιότητές του στην αντίληψή του. Αν το δούμε προοπτικά, βοηθώντας ο Coach το γιατρό να σχηματίσει το όραμά του προσέφερε έμμεσα κάποιο καλό (κάποιο όφελος) στην ευρύτερη κοινωνία και στους συνανθρώπους του, όχι μόνο στο γιατρό. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη μεγάλη δύναμη αυτού του ρόλου συνεισφοράς σε συνανθρώπους, μα πάνω απ’ όλα, άρχισα να την αναγνωρίζω μέσα μου! Το μόνο – εύκολο πια – που έμενε να γίνει ήταν να αναπτυχθούν οι δεξιότητες του Coach σε εμένα.

Τα επόμενα χρόνια αφιερώθηκαν στη μάθηση, τόσο στη θεωρητική κατάρτιση (κυρίως και πρωτίστως συμβουλευτική ψυχολογία) όσο και στην πρακτική εξάσκηση (συνεδρίες). Ζήτησα αρχικά από ανθρώπους που με εμπιστεύονταν να συμμετάσχουν εθελοντικά (και εντελώς δωρεάν) στην εξάσκηση των μεθόδων μου. Φρόντισα να υπάρχει μεγάλο εύρος στις ηλικίες και στη θεματολογία, ώστε να αναπτύξω τις δεξιότητές μου ισορροπημένα. Φρόντισα να υπάρχουν προκλήσεις από διάφορους τομείς της ζωής (προσωπικά, επαγγελματικά, σχέσεις, εκπαίδευση, κ.τ.λ.). Αυτό που έγινε μετά από μερικές εκατοντάδες συνεδριών δεν το περίμενα ποτέ τόσο σύντομα: οι συμμετέχοντες άρχισαν να με ευχαριστούν κατ’ επανάληψη και με την πρώτη ευκαιρία για το πόσο πολύ τους είχα βοηθήσει σε αυτό που τους απασχολούσε, για την πρόοδο που είχαν σημειώσει σε θέματα που ένιωθαν εγκλωβισμένοι, για την αλλαγή που ένιωθαν να έχει πραγματοποιηθεί μέσα τους, για το πόσο χρήσιμες ήταν οι δεξιότητες που είχαν αποκομίσει και αναπτύξει για να αντιμετωπίζουν με δυναμική και τόλμη τις προκλήσεις στη ζωή τους. Βίωσα αυτό που κάποιες φορές το λέμε με κάποια δόση χιούμορ: με εξέπληξε ο εαυτός μου! Σήμερα είμαι εδώ να βοηθήσω όλους όσους αισθάνονται εγκλωβισμένοι ή στάσιμοι για να βιώσουν την ίδια ακριβώς έκπληξη· διότι ο καθένας εκπλήσσεται από τον εαυτό του όταν τον γνωρίζει για πρώτη φορά!

Ακούγεται σαν προφανές, ότι στον επιχειρηματικό τομέα είχα περισσότερες εμπειρικές αναφορές, επαφή με το περιβάλλον, γνωριμίες με επιχειρηματίες, είχα συνεργαστεί με στελέχη και εργαζόμενους και έτσι μου ήταν πιο εύκολο να τους καταλάβω, να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους και να καταφέρω να τους βοηθήσω από τα πρώτα μου κιόλας βήματα ως Coach. Στις επιχειρήσεις παρουσιάζεται αξιοσημείωτη πολυπλοκότητα, καθώς τα άτομα παρουσιάζουν κυρίως τον κοινωνικό τους χαρακτήρα παρά τον ατομικό τους χαρακτήρα, έτσι που να φαίνεται ότι η δράση των ατόμων στον επιχειρηματικό τομέα κινητοποιείται από διαφορετικές αρχές από αυτές που κινητοποιούν τη δράση τους στον προσωπικό τους τομέα. Κι όμως, αξίζει να επισημάνουμε εδώ ότι μια επιχείρηση στο σύνολο των ατόμων που την απαρτίζουν, διαθέτει χαρακτήρα, γίνεται αντιληπτή η νοοτροπία της, έχει όραμα και διαθέτει καλλιέργεια (κουλτούρα) δια της οποίας αναπτύσσεται. Δυστυχώς όμως, κάποιοι άνθρωποι – ίσως οι περισσότεροι – εκμεταλλεύονται την επιχείρηση στην οποία εργάζονται για προσωπικούς στόχους επιτυχίας και οικονομικής εξασφάλισης. Μία τόσο περιορισμένη νοοτροπία περιορίζει την ανάπτυξη της επιχείρησης, την οποία ανάπτυξη – κατά τα άλλα – οι ίδιοι επιδιώκουν. Η επιχειρηματικότητα απελευθερώνεται όταν απελευθερώνονται οι άνθρωποι που τη στελεχώνουν από περιοριστικές νοοτροπίες. Έως τώρα έχω γνωρίσει εκ των έσω ουκ ολίγες επιχειρήσεις που θυσιάστηκαν στο βωμό του εγωισμού και της αλαζονείας των στελεχών τους, παρομοίως όπως βασανίζονται οι οικογένειες από τις προσωπικές στάσεις των ανθρώπων. Έτσι, δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε αποκλειστικά την ατομική νοοτροπία από την επιχειρηματική δράση και την επιχειρηματική υγεία. Η σχέση αυτή είναι ευνόητη: οι επιχειρήσεις διοικούνται από ανθρώπους.

Πιστεύω ότι κάθε υγιής επιχείρηση είναι πηγή ενέργειας για πολλούς περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που τυπικά ανήκουν στο ανθρώπινο δυναμικό της. Προσανατολιζόμενος από αυτήν την πίστη, βοηθάω σήμερα ως Coach τα στελέχη να λειτουργήσουν σε κλίμα ενότητας, με κοινό στόχο και κοινό όραμα (αυτό της επιχείρησης στην οποία δραστηριοποιούνται) και να επεκτείνουν το οπτικό τους πεδίο πέραν από τα στενά όρια της επιχείρησης και του ατομικού συμφέροντος. Επισημαίνω το ρόλο της ηγεσίας και βοηθάω τα ηγετικά στελέχη να διατηρούν ζωηρό το όραμα της επιχείρησης. Μετά από λίγες συνεδρίες, το ενεργειακό επίπεδο των συμμετεχόντων αυξάνεται δραματικά, το αίσθημα συνεργασίας εντείνεται, το επίπεδο τους άγχους των εργαζόμενων πέφτει εντυπωσιακά, η εστίαση στο καθήκον φέρνει τα ανάλογα αποτελέσματα και όλοι μαζί μοιράζονται το ίδιο «γιατί»!

Για να έχεις διαβάσει έως εδώ είσαι εξαιρετικά φιλομαθής και σε αυτό ταιριάζουμε απόλυτα, χωρίς να γνωριζόμαστε έως τώρα ή ας κρατήσουμε αυτό το γεγονός ως μια πρώτη γνωριμία. Θα μοιραστώ εδώ μαζί σου τρία πολύ σημαντικά μαθήματα που πήρα από όλη αυτήν την πορεία που σου γνωστοποίησα:

Πρώτον: Αυτό που αποκαλούμε «κρίση» είναι η απαραίτητη μεταβατική κατάσταση στη ζωή μας για να υπάρξει ριζική αλλαγή. Είναι η μετάβαση από το παλιό στο καινούργιο. Αξίζει λοιπόν να την εκμεταλλευτούμε ως κρυμμένη ευκαιρία.
Δεύτερον: Στο δρόμο για να καταλάβουμε τους άλλους ανθρώπους, ο πρώτος άνθρωπος που πρέπει να καταλάβουμε είναι ο εαυτός μας.
Τρίτον: Η επιχειρηματικότητα σε οποιοδήποτε μέγεθος ξεκινάει με την ερώτηση «ποια είναι η αξία που πρόκειται να προσφέρω στη ζωή των άλλων ανθρώπων;»

Αν συμφωνείς, ακόμη και εν μέρει, αν βρήκες τον εαυτό σου να ταυτίζεται με κάποια μέρη της ιστορίας μου, αν εντοπίζεις μέσα σου επιθυμίες και όνειρα που έχουν απωθηθεί για καιρό, κλείσε οπωσδήποτε ραντεβού. Μόνο κάτι θετικό μπορεί να δημιουργηθεί από την επικοινωνία μας.

Ο δικός σου Coach,

Στράτος.

(Σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης και ψυχικής υγείας)